Ankaralı rüzgar

O Ankara’dan gelmişti…

Geldiği gün öğrenmiştim ismini…

Beraberinde getirenler söylemişti, “Rüzgâr” diye

O günden sonra onu izliyor, onunla vakit geçirebilmek için her fırsatı kolluyordum.

Yıllar yılı yarışlara katılmış, birçok alkışı aldığı gibi, birçok tepkiyi de göğüslemişti…

Şımarıklığı veya kendini beğenmiş bir duruşu yoktu.

Çok kez yaşadığı kazalar nedeniyle yaralanmış ama her defasında ayağa kalkmayı becermişti. 

Yine yaralanmıştı.

Yine yatıyordu.

Herkesin bir kahramanı vardı.

Benim kahramanımda o idi.

Bana bakışı, bana sokuluşu, benimle birlikte yürüyüşleri…

Arada bir de olsa ürkekleştiği anlarını seviyordum.

Yattığı yerden de bana doğru bakıyordu.

İçten içe yine kalkacağını, her badireyi atlattığı gibi bunu da atlatacağını düşünüyordum.

İçim “cızzzz!..” ediyordu yine de

Benim ona bakışımdaki sevgiyi hissettiği gibi bu şüphe duyan ama umut taşıyan bakışlarımı da anladığını bende hissediyordum.

Küdus’ü kuşatan Selahaddin Eyyübi ile beraberdi ataları,

Malazgirt ovasına yürüyen Alparslan ile beraberdi ataları,

Sultan Mehmet han ile beraber dört nala boğazı geçmişti ataları,

İstiklal Harbinde Polatlı’da düşmanı durduranlarla beraberdi ataları,

Gözlerine baktıkça atalarının ve onun yaşadıklarını tek tek hayal ediyordum..

Duramadım yanında..

Dışarı çıktım.

Rüzgâr dedim usulca…

Bir koşuda nefes nefese kalmış yarışçının soluklanmasının hızıyla yineledim söyleyişimi; “Rüzgârrr”

Fısıltı bile denmezdi bu seslenişe…

En uzak yere doğru uzattım bakışlarımı…

Orayı görmek istercesine, onun geldiği yerleri düşünerek… Koştuğu diyarları hayal ederek…  Coştuğu coşturduğu anlara gülümseyerek… Hızına alkış tutanların sevinçlerine katılarak…

Baktım… Bir şey görmesem bile bir şeyleri hayal ederek uzaklara baktım…

Çok uzaklara…

O an bir dahası olmayacak sanki dedim kendi kendime…

Bir daha kalkamayacak mı? diye düşündüm…

İçime hüzün çöktü.

İçime bir “Rüzgar” düştü, o an içerden gelen “Rüzgar öldü” haberi ile fırtınaya döndü…

Hüznüm kahra, kahrım dermansızlığa dönüştü…

Artık “Rüzgar” yarıştan yarışa koşamayacaktı.

Artık “Rüzgar” bir hipodrom dolusu insanı coşturamayacaktı.

Artık “Rüzgar” sırtına beni alıp dolaştıramayacaktı…

Aramızdaki sevgiydi…

Hesapsız kitapsız candan bir sevgi…

Uğurlar olsun hipodromların vazgeçilmezi…

Uğurlar olsun ailemizin sevgilisi…